مردم چی میگن ؟!

صدای دعواشون میاد، صدای گریه ی بچه ی معصوم ِ 9ماهشون میاد ، صدای جنگ اعصابشون میاد...... خیر سرم دلم گرفته بود زیر نور ماه رو تراس دراز کشیدم که خالی شم
چشام بسته بود از خودم کامل یادم رفت ، غرق دنیای همسایه ای شدم که صداشون فضای خونمون ُ گرفته بود.... تحمل کردن واژه ی سختی ِ ، از چیزای کوچیک گرفته تا بزرگش که زندگیه
تحمل ی سری چیزا موقتی ِ ، گذری ِ و بعد ی مدت تموم میشه ولی تحمل زندگی و همسر دور از ذهن ِ
لااقل برای من خیلی درد ِ . اصلا برام قابل هضم نیست بخوام باهاش کنار بیام
از خودم یادم اومد از تلاشم برای کنده شدن از دنیایی که مال من نبود، دنیای من نبود، قیمت گزافی پاش دادم ولی باید میدادم
حالا چرا این زن مونده، به چه قیمتی ؟ به قیمت ِ تلخی دنیای بچه هاش ؟ به قیمت ِ بودن ِ به اصطلاح اسم همسر تو شناسنامش ؟ به قیمت ِ چی ؟....
تا کی قرار ِ از نگاه ها بترسیم؟ تا کی قرار ِ از حرفا بترسیم ؟ تا کی قراره جمله ی " مردم چی میگن!.." تو ذهنمون بلد شده بمونه؟چرا اینقـــــدر زندگی ُ برامون سخت کردن؟
واقعا مغزم نمیتونه تحلیل کنه و جمع بندی کنه ... نتیجش م شد این پراکنده گویی