عجب صبری خدا دارد ... اگر من جای او بودم

صحبتشون درمورد بهشت و جهنم بود. هرکدومشون ی حرف و حدیثی از بهشت و آتش دوزخ میگفت. مثل خانومای بالای 60 سال که دیگه یادشون از آخرت میاد، اینا هم مستثنی نبودن و با قاطعیت در مورد خودشون حرف میزدن که جهنم مال ما نیست مگه ما چیکار کردیم، چه گناهی کردیم؟؟؟ مثل جوونای الان بودیم؟ شیطنتای جوونای الانُ میکردیم؟ حجاب بچه های الانُ داشتیم؟؟؟
 گناهی نداریم بریم جهنم . نمازمون که همیشه تومسجد بوده، روضه ی امام حسین و بقیه مراسم ها هم که شرکت کردیم، اشک برای ائمه هم که ریختیم، دیگه چرا باید بریم جهنم؟ مطمئنا دوزخ مال ما نیست.
خداکنه نباشه ولی ...
اصلا اشتیاقی به شنیدن این بحثای م.ز.خ.ر.ف ندارم ولی پشت سرم نشسته بودن و کاملا صداشونُ میشنیدم، خانومی که با اطمینان کامل از بهشتی بودنش حرف میزد خیلی راحت در مورد بقیه قضاوت میکرد، خیلی راحت پشت سر بقیه صحه میذاشت، خیلی راحت به اختلاف ها دامن میزد، خیلی راحت ایمانُ زیر پا میذاشت..
خیلی خودمُ کنترل کردم که برنگردم سمتش و بگم بهشت 6دنگ به نامت ، ولی وقتی قضاوت بیجا میکردی، وقتی بدون اطمینان حرفی رو به زبون میوردی، وقتی دونفر رو به جون هم مینداختی ، اون وقتم خدا وعده ی بهشتُ بهت داد؟
اصلا جهنم واسه ماس که موهامون ممکنه پیدا باشه، ممکنه چادر تورو سرمون نکنیم، ممکنه سه وعده مسجد نریم، ولی مطمئنی جای امثال شما کنار نهرِ روانِ بهشتِ؟
قربونت برم خدا که چقدر صبر داری. ما بنده هات که یک صدهزارمِ توام نمیدونیم اینجوری بهم میریزیم ، تو که از همه دلا و کارا خبر داری چجوری تحمل میکنی ما بنده های عجیب غریبتُ ؟
واقعا که خدایی برازنده ی خودتِ خدایِ جانــــــــــــــــــــــــــــــم ...