مامان یعنی دوری و دوستی

با تموم وجودم دوسش دارم، نگاهش که میکنم دلم واسش میگیره. تحمل ی قطره اشک یا ناراحتی یا اندوه شو ندارم . پاکیش تو دنیام تکه . ولی هیچوقت نتونستم باهاش رابطه برقرار کنم . تمام دوست داشتنمون تو زندگی روزمره خلاصه شده و هر دو از حرف زدن واهمه داریم  . شروع حرف زدنمون رسما به گریه و ناراحتی و اعصاب خوردی منجر میشه . 

هردفه که حرف میزنم بهش میگم دختر با مادرش حرف نزنه باکی حرف بزنه،ولی ما هیچ جوره کنار نمیایم. 

نمیتونم نگرانی بیش از حدشو درک کنم و متقابلا اونم نمیتونه درک کنه . 

همیشه غبطه خوردم از دخترایی که مثل دوست با مامانشون درددل میکنن ..

ولی درکل آرامشش بسه برام ..