یک روز صبح بیدار می‌شوی
و حس میکنی
چقدر دوست‌اش داری
و خدا
از خیلی دورترها
دلش برای جای خالی کسی
که دیگر نیست
می‌‌گیرد ...
نیکی فیروزکوهی
تو دنیایی که سیل غم همه جا هست، دیدن خنده خستگی رو از چشات گم میکنه ، حتی واسه ی اپسیلون، حتی ظاهری و تصنعی....
طبقه بندی موضوعی
-
دیالوگ
(۷) -
ی بغل از ارزوهام
(۳) -
کوچه باغ شعر
(۹)
بایگانی
- بهمن ۱۳۹۴ (۱)
- دی ۱۳۹۴ (۳)
- آذر ۱۳۹۴ (۹)
- آبان ۱۳۹۴ (۹)
- مهر ۱۳۹۴ (۱۳)
- شهریور ۱۳۹۴ (۱۱)
- مرداد ۱۳۹۴ (۱۹)
- تیر ۱۳۹۴ (۱۶)
آخرین مطالب
- ۹۴/۱۰/۰۶ارام گرفتن در اغوش شعر
- ۹۴/۱۰/۰۳چه میشه کرد ؟!
- ۹۴/۰۹/۲۵مامان یعنی دوری و دوستی
- ۹۴/۰۹/۲۳وقتی شعر ، زبان حال دل میشه
پیوندهای روزانه
آدم مثل ِ ی ماشین میمونه که اول روشنش میکنی توان داره، انرژی و سوخت داره ...
مطمئنی از حرکت دادنش ، تو سربالایی و سرازیری ها میره ، تو سرما و گرما میره ، ولی سوختش ذره ذره کم میشه .. باید حواست به چراغش باشه که آلارم نزنه ، چون دیگه وامیسته ... هرکار کنی حتی قدمی نمیتونه برداره .... متوقف میشه تا وقتی دوباره سوخت و انرژی بهش برسه ..
بدترین موقع واستادن و تموم شدن ِ انرژیش وقتی ِ که تو مسیری هستی که هیچکس نیست، هیچ کمکی وجود نداره فقط خودتی و خودت .. به هر طرف نگاه میکنی کسی یا جایی به چشمت نمیخوره که بری ..
اینجـــاس دیگه رسما خاموش میشی ...
دست و پنجه نرم کردن با زندگی و غم هاش ، ذره ذره توان و سوختتُ به فنا میبره تا وقتی میرسی به زمانی که قدرتِ مبارزه کردن باهاشُ از دست میدی ..
الان دقیقا همون حال ُ و هوا رو دارم ... ی مسیر و بدون کمک و تحلیل رفتنِ توانم
رسما زندگی رو بغلم گرفتم و خاموش شدم ... دیگه انرژی و توانی برای روشن شدن ِ اراده و بلند شدن و حرکت دادنم نیست ... با تمام توان شروع کردم ولی کم اوردم و نای ادامه رو ندارم ...
حال ِ بدی ِ ببینی همه دارن حرکت میکنن و راه میرن ولی تو فقط باید نگاشون کنی و حتی نتونی اپسیلونی از جایی که هستی تکون بخوری ...
+ خدای ِ جان ، به قدرت ِ خودت ، از ضعف نجاتم بده ..
مطمئنی از حرکت دادنش ، تو سربالایی و سرازیری ها میره ، تو سرما و گرما میره ، ولی سوختش ذره ذره کم میشه .. باید حواست به چراغش باشه که آلارم نزنه ، چون دیگه وامیسته ... هرکار کنی حتی قدمی نمیتونه برداره .... متوقف میشه تا وقتی دوباره سوخت و انرژی بهش برسه ..
بدترین موقع واستادن و تموم شدن ِ انرژیش وقتی ِ که تو مسیری هستی که هیچکس نیست، هیچ کمکی وجود نداره فقط خودتی و خودت .. به هر طرف نگاه میکنی کسی یا جایی به چشمت نمیخوره که بری ..
اینجـــاس دیگه رسما خاموش میشی ...
دست و پنجه نرم کردن با زندگی و غم هاش ، ذره ذره توان و سوختتُ به فنا میبره تا وقتی میرسی به زمانی که قدرتِ مبارزه کردن باهاشُ از دست میدی ..
الان دقیقا همون حال ُ و هوا رو دارم ... ی مسیر و بدون کمک و تحلیل رفتنِ توانم
رسما زندگی رو بغلم گرفتم و خاموش شدم ... دیگه انرژی و توانی برای روشن شدن ِ اراده و بلند شدن و حرکت دادنم نیست ... با تمام توان شروع کردم ولی کم اوردم و نای ادامه رو ندارم ...
حال ِ بدی ِ ببینی همه دارن حرکت میکنن و راه میرن ولی تو فقط باید نگاشون کنی و حتی نتونی اپسیلونی از جایی که هستی تکون بخوری ...
+ خدای ِ جان ، به قدرت ِ خودت ، از ضعف نجاتم بده ..
خدایا ...
تطمئن القلوبی، آرامشم باش ...
خدایا ...
به تزریق آرامش به همه ی وجودم نیاز دارم ...
خدایا ...
به جلوگیری اتفاقای بد احتیاج دارم ...
خدایا ...
ارومم کن
