تنها گزینه ی فعال همون " هیچی " هست

میگه : چته؟ چرا نمیگی چی شده ؟ چرا ساکتی ؟

من : چیزیم نیست

میگه : هست ولی نمیگی ، بگو ..

من : هیچی نیست ..

میگه : بگو نمیخوام بگم

واقعا چی به سر آدم میاد که قفل دهانشو پیش هیچکس باز نمی کنه ، چی میشه که در جواب همه سوالات بهترین و راحت ترین گزینه که همون کلمه ی مقدس ه " هیچی" هست رو به زبون میاره ، چی میشه که خروار خروار حرف تو دلش هست ولی قدرت بیان رو نداره ؟ 

البته توانش هست ولی درک ه مقابلش وجود نداره ، گوشی که بتونه هضم کنه حرفای دل و وجود نداره ، اعصابی که بخواد فوکوس کنه و بفهمه پیدا نمیشه .. 

و این درد ه بزرگی ه که اینقدر حرف ه نگفته تودلت تلمبار بشه که اضافه هاش از چشمات بریزه بیرون و نتونی تبدیل به گفتارش کنی ..